Mijn laatste blog was begin november en sinds die tijd zijn er veel stappen gemaakt.
14 november was het een jaar geleden dat ik mijn terugval had en zo zie je maar hoeveel tijd het kost om er weer bovenop te komen. Het is maar goed dat je van te voren niet weet hoe lang iets gaat duren.
Momenteel ben ik weer 9 uur (van de 24) per week aan het werk. Samen met P. ben ik een keer per week naar Utrecht gereden om op kantoor te werken, maar dat is nu niet mogelijk met de strengere lockdown. Ik red het nog niet om de afstand zelf te rijden (onzekerheid, energie), dus P. mag gezellig mee. Ik vind het heerlijk om weer op kantoor te zijn en mee te doen met het normale leven. Ik voel me goed, vind het gezellig en knap er enorm van op, want het geeft je weer een enorme boost!
Mijn psychiater spreek ik nu nog maar eens in de 6-8 weken en voor het komende jaar zetten we dat nog even door, omdat ik eerst weer volledig (24 uur) aan het werk wil zijn en we komende zomer gaan verhuizen (whiehoew). Als dat achter de rug is en de medicatie doet het nog steeds goed, dan kunnen mijn psychiater en ik afscheid van elkaar gaan nemen.
Kortom het gaat dus de goede kant op!
Dat het nu een dik jaar later is geeft ook de kans om terug te kijken. Ik heb vanaf de terugval iedere dag een app bijgehouden, zodat ik kon zien hoe het verloop was en hoelang bepaalde fases zouden duren. Hieronder zie je december van 2019 en december van 2020. Een behoorlijk groot verschil.
Rood en oranje hadden eigenlijk zwart en donkerbruin moeten zijn, de meest depressieve dagen (en de hele dag door angstaanvallen) die ik ooit gehad heb (en achter de rug zijn).
Geel: ik kan ademhalen, op bed liggen, geen aanvallen bovenop de depressie.
Blauw: Bijkom dagjes, ik ben rustig, weinig aanvallen, wel depressie in 2019 (2020 zonder)
Groen: topdag, normaal functioneren.
Waarschijnlijk zal ieder ander de hele maand rood ingekleurd hebben, maar ik moet voor mezelf het verschil kunnen zien tussen een dag onderin de put en een dag waarbij het deksel van de put een stukje wordt gelicht.
Ook heb ik de eerste maanden mijn oxazepamgebruik bijgehouden, althans ik heb een deel van de de medicijnstrips bewaard. Op de foto ongeveer een derde van mijn verbruik aan Oxazepam afgelopen jaar.
Oxazepam neem je alleen in als extra medicatie om minder gespannen, angstig etc. te zijn.
In de app kon ik naast een dag-kleur ook aantekeningen maken over hoe ik mij voelde en hoe de dag verliep. Deze aantekeningen kan ik nog niet goed lezen, het doet pijn en maakt me verdrietig. Dat ik zo diep zat en zo plotseling is traumatisch. Hier moet ik op den duur nog mee aan de slag, verwerken en een plekje geven, maar nu nog niet. Eerst maar eens helemaal herstellen.
Zoals 2020 voor mij een ongelooflijk klote jaar was is het voor ons allemaal een zwaar en moeilijk jaar geworden. De lockdown die iedereen thuis houdt heeft mij een extra kans gegeven om echt pas op de plaats te maken. Het is dubbel, want de wereld staat stil en misschien is dat voor mij juist wel mijn redding geweest.
Hopelijk wordt 2021 een jaar waarin we elkaar weer kunnen bezoeken en knuffelen, want dat mis ik nog het meeste.
In het afgelopen jaar zijn er maar een handje vol mensen die ik gezien heb. Mijn liefjes, ouders, (schoon) zussen en broertje, beste vriendjes, vriendinnetje, de buurvrouw en een paar collega’s. Op mijn ziekbed kon ik weinig mensen om me heen hebben en in maart kwam de lockdown die het nog lastiger maakte om iemand te kunnen zien. Een eenzaam jaar, maar ook een jaar waarin banden zich nog verder met elkaar verdiepten. Enorm waardevol en ik ben ze zo ongelooflijk dankbaar, dat zij er waren toen het zo donker was en dat ze er nog steeds zijn in al hun glorie. Deze mensen zullen er altijd zijn en dat sterkt mij enorm. Een telefoontje en ze zitten naast me op de bank om me te troosten of juist een lach op mijn gezicht te krijgen.
Voor sommigen is het vanzelfsprekend dat ze er zijn, maar voor mij niet. Ik knijp in mijn handjes met deze groep om me heen. Ze hebben mij er echt doorheen getrokken met z’n allen. Het weten dat je niet alleen bent en dat er zoveel van je gehouden wordt helpt je terug te knokken en weg te lopen van de duisternis. En hier sta ik weer in het steeds lichter wordende geheel. Nog een paar stappen maken en ik ben er weer, de nieuwe ik. De stoornis zal er altijd blijven, maar met de juiste medicatie is er een mooi leven mogelijk.
Liefs!
Paniekaanval 